Pasen

Elk jaar vieren we het paasfeest gezamenlijk met alle door OMF geplante kerken in Isaan. Dit jaar was de viering in Khon Kaen, zo'n 150 km bij ons vandaan. De kerk had besloten dat ze een busje huren te duur vonden en allemaal wel met mij mee zouden rijden in de auto. In eerste instantie leek het erop dat we acht mensen zouden gaan, dus we besloten dat Arenda en de jongens dan maar thuis moesten blijven.

Vroeg op de paasmorgen, toen het net licht was, verzamelden we met een aantal mensen bij de kerk. Een aantal mensen zouden we onderweg opalen, omdat we dichtbij langs kwamen. Nadat iedereen er was, vertrokken we met de nodige vertraging. Als je kwart voor 7 afspreekt kun je in Thaise cultuur uiteraard net zo goed om half 8 aankomen. Met een persoon meer dan gepland vertrokken we.  Bij de eerste stop bleek dat er niet 1 iemand meeging, maar dat ze nog 4 andere mensen had meegenomen. De volgende stop bleek dat er ineens ook nog 3 extra mensen meegingen. Kortom..
.ineens zaten er geen 8 mensen in de auto, maar ZESTIEN. Thaise mensen zijn niet zo moeilijk, maar met 6 man op de achterbank en 8 man in de kofferbak als het ruim 40 graden is en je ruim twee uur moet rijden is voor niemand een pretje. Gelukkig kwamen we veilig aan...

De gezamenlijke viering was erg mooi. Er was een tijd van aanbidding (wat meer vals dan zuiver klonk), we hoorden een preek over pasen en daarna hebben we avondmaal met elkaar gevierd. Wat geweldig als je bedenkt dat er 9 jaar geleden nog geen OMF kerken waren en dat we nu met meer dan 100 mensen, inclusief kinderen, bij elkaar waren. De kinderen hadden hun eigen programma waar ze ook van genoten hebben.

Na een gezamenlijke maaltijd was er alvast een moment van afscheid voor Marten Visser en gingen er veel mensen op uit om in de omgeving van het gebouw waar de samenkomst was te evangeliseren. Rond een uur of drie 's middags was het afgelopen en gingen we weer op huis aan.
Met een overbeladen auto reden we door de felle zon terug. De mensen trokken twee conclusies:

1. Het was een hele mooie bijeenkomst waarop we zoveel andere broeders en zusters konden ontmoeten.
2. We moeten volgend jaar toch maar een busje huren want deze manier van reizen veroorzaakte wel onnodig veel lijden.

Voor mij was het een dag met dubbele vreugde: Jezus leeft en we hadden het met z'n 16-en in de auto overleefd!
Nu maar hopen dat ze het 'lijden' van de reis niet vergeten voor volgend jaar.
Ik zal ze af en toe de foto's nog wel laten zien om ze eraan te herinneren :)